NAALDWIJK – Op 28 augustus, een datum die ze zelf zorgvuldig uitkoos, overleed Sterre van der Starre (24) uit Naaldwijk door euthanasie. Jarenlang vocht ze tegen anorexia, depressies, psychoses en borderline. Haar ouders, Maarten en Liesbeth, vertellen openhartig over haar leven, haar strijd en de moeilijke beslissing om hun dochter los te laten.
Het laatste gesprek
“Is het nog steeds je wens dat ik je laat sterven?” vroeg de psychiater vlak voor het infuus werd aangesloten. Het was de allerlaatste keer dat Sterre die vraag kreeg. Haar antwoord was kort, maar vastberaden: “Ja.” Vader Maarten hoorde het met gebroken hart, maar ook met begrip. “Sterre wilde niet dood, maar ze kón niet meer leven. Wij hebben haar uit liefde laten gaan.”
Een vrolijk, slim en creatief meisje
Wie Sterre kende, zag een slimme, creatieve en gevoelige jonge vrouw. Ze deed twee studies tegelijk – HBO Communicatie en een MBO Dansacademie – en was intens bezig met dansen, haar grootste passie. “Ze kon urenlang oefenen, helemaal opgaan in de muziek,” vertelt Maarten. “Dansen gaf haar kracht.”
Maar achter de glimlach schuilde een zware innerlijke strijd. Al op de middelbare school kampte Sterre met een laag zelfbeeld. “Af en toe ging ze naar een kinderpsycholoog, maar nooit hadden we gedacht dat het zo ernstig was,” zegt Liesbeth.
Een opeenstapeling van diagnoses
Rond haar achttiende werd duidelijk dat Sterre ziek was. Eerst openbaarde zich anorexia, daarna volgden psychoses. Later kwamen depressie en borderline erbij. “Een ingewikkelde cocktail,” zegt Maarten. “De behandelingen waren beperkt en sloten vaak niet goed op elkaar aan.”
Ze probeerde alles: therapieën, tientallen medicijnen, verschillende klinieken. Zelfs 22 keer elektroconvulsieve therapie (ECT), waarbij ze onder narcose elektrische schokken kreeg toegediend. Het hielp niet.
Sterre beschreef haar hoofd als “een internationaal treinstation”. “Een plek waar het altijd druk en chaotisch is, waar je makkelijk verdwaalt en waar stemmen je constant uitschelden,” vertelt haar vader.
Hoop en lichtpuntjes
Ondanks de zwaarte probeerde Sterre vol te houden. Ze hockeyde weer, ging met haar beste vriendin op vakantie naar Italië, en bovenal: ze bleef dansen. “Ze zocht altijd naar wat nog wél kon,” zegt Liesbeth. “Maar dat mensen soms zeiden: het gaat toch goed met haar, ze doet leuke dingen? Dat was een misverstand. Achter die momenten zat nog steeds dezelfde strijd.”
Sterre zelf zei vaak: “Jammer dat ik ben wakker geworden.” Toch hield ze zich staande, deels ook omdat ze wist dat ze haar ouders geen zelfdoding wilde aandoen. “Ze zei: iemand gaat mij vinden, en dat wil ik jullie niet aandoen,” vertelt Maarten.
Het besluit tot euthanasie
Op haar 21ste nam Sterre zelf contact op met het Expertise Centrum Euthanasie in Den Haag. Zonder dat haar ouders het wisten, startte ze het traject. Een jaar later vertelde ze dat ze in aanmerking kwam. Begin augustus van dit jaar kreeg ze definitief groen licht.
Voor Sterre was dat een erkenning van haar lijden. “Ik zag rust bij haar toen ze wist dat het zou gebeuren,” vertelt Liesbeth. “Ze voelde zich eindelijk serieus genomen.”
Afscheid met een glimlach en een traan
Sterre bereidde haar afscheid tot in de puntjes voor. Ze koos de kleur van haar kist, haar kleding, de foto op de rouwkaart, zelfs de dresscode voor de uitvaart. “Ze wilde gecremeerd worden, want ze zei: de stemmen in mijn hoofd moeten verbranden, daar mag niks van overblijven,” vertelt Maarten.
Op de dag zelf maakte Sterre zelfs nog grapjes. “Toen de psychiater binnenkwam zei ze: Ik mag toch nog wel effe een peukie roken? Dat was zo typisch Sterre.”
Maarten herinnert zich haar laatste momenten: “Ze stierf deels met een glimlach, omdat het eindelijk stil werd in haar hoofd. Maar er rolde ook een traan over haar wang: ik ga jullie zo missen. Dat laat zien hoe heftig haar ziekte was: dat je zelfs afscheid neemt van alles wat mooi is, omdat je het van je hoofd niet kunt winnen.”
Liefde en verlies
De uitvaart van Sterre was indrukwekkend. Vrienden en familie vormden een erehaag. Foto’s, bloemen en muziek toonden hoe geliefd ze was. “We krijgen nu zoveel reacties, zoveel liefde. Het is jammer dat Sterre dat bij leven nooit echt zo heeft gevoeld,” zegt Liesbeth.
Voor haar ouders is de leegte groot, maar ze ervaren ook rust. “Zes jaar lang stonden we continu aan. Elk belletje kon slecht nieuws zijn. Nu is er stilte. Het deel van haar dat ziek was, missen we niet. Maar Sterre zelf, dat missen we verschrikkelijk.”
Boodschap aan de wereld
Met hun verhaal willen Maarten en Liesbeth een boodschap uitdragen. “Je weet nooit wat iemand doormaakt,” zegt Maarten. “Sterre kreeg vaak te horen: maar je doet toch leuke dingen, ben je wel echt ziek? Dat is precies het probleem: psychisch lijden is niet altijd zichtbaar.”
Hun oproep is simpel: “Wees lief, oordeel niet te snel en vraag wat vaker hoe het écht gaat met iemand. Daarmee maak je de wereld een stukje mooier.”
“De grootste vorm van liefde”
Terugkijkend noemt Maarten de laatste dagen met zijn dochter de mooiste van zijn leven. “We hebben gelachen, gehuild, naar de kermis gegaan, oude filmpjes gekeken. Ondanks het verdriet was er zoveel liefde. Sterre laten gaan was de grootste vorm van liefde die ik ken: liefde die niet egoïstisch is. En ik ben dankbaar dat ik dat heb mogen voelen.”
