De Nederlandse zanger en tv-persoonlijkheid Gordon Heuckeroth heeft in een interview met het weekblad Story openhartig gesproken over zijn band met twee ‘bonuskinderen’ die hem inmiddels “papa” noemen. Hoewel hij zelf geen biologische kinderen heeft, ervaart hij de relatie met deze twee jongeren zeker als een vorm van ouderschap. De uitspraak markeert een open en emotioneel moment in zijn persoonlijke leven, waarin hij zich kwetsbaar opstelt.
Veerle en Ayman: wie zijn ze voor Gordon?
De eerste van de twee ‘bonuskinderen’ is Veerle, 24 jaar, dochter van ex-presentator Willem Bol. Veerle heeft volgens Gordon een jaar bij hem gewoond. Hij zegt dat hij “vadergevoelens” heeft gekregen voor haar, mede door de tijd die ze samen hebben doorgebracht. De tweede is Ayman, inmiddels 25 jaar oud. Gordon ontmoette hem jaren geleden in een winkel in Amsterdam, toen Ayman zich in een moeilijke thuissituatie bevond. Sindsdien heeft Gordon een beschermende rol voor hem aangenomen.
Veerle’s achtergrond kent uitdagingen: haar ouders waren tijdelijk financieel aan de grond en woonden een tijdje op een vakantiepark. Haar vader Willem kampt met verschillende gezondheidsklachten, wat de situatie voor het gezin extra zwaar maakte. Voor Ayman geldt eveneens dat hij op jonge leeftijd te maken had met moeilijke thuissituaties en dat hij steun zocht.
Relatie met bonuskinderen: liefde, zorgen en verbondenheid
Gordon vertelt dat de relationele warmte die hij met Veerle en Ayman deelt hem een gevoel geeft alsof hij zijn eigen gezin heeft. De jongeren komen regelmatig bij hem thuis eten, en hoewel het geen typische ouder-kindrelatie betreft, ervaart hij de rol toch als betekenisvol. Hij maakt zich zorgen zoals elke ouder dat doet: over hun welzijn, toekomst, en de uitdagingen die het leven kan brengen.
Hij benadrukt dat, hoewel hij geen juridische of biologische vader is, de emotionele band er wel is. Dat blijkt ook uit het feit dat de jongeren hem “papa” noemen, iets wat volgens hem niet lichtvaardig gebeurt. Voor Gordon is dit meer dan een rol; het is iets wat hij van harte omarmt.
Gordon’s kinderwens bleef bestaan
Hoewel hij dus emotionele verbondenheid en verantwoordelijkheidsgevoel voor zijn bonuskinderen voelt, is het voor Gordon al lang duidelijk dat hij zelf geen kinderen op biologische wijze gekregen heeft. Eerder sprak hij al over zijn wens om vader te worden—hij overwoog opties zoals een draagmoeder en liet overwegen zijn zaad in te laten vriezen. Toch lijkt het, gezien de situatie met Veerle en Ayman, dat hij in deze ‘zelfgekozen’ relaties ook een deel van zijn behoefte aan ouderschap vervult.
Mediacontroverse: de kritiek en het publieke debat
Naast de mooie kant van zijn rol als ‘bonusvader’ is er ook kritiek. Mediakritici zoals Victor Vlam hebben publiekelijk vragen gesteld over het karakter en de aard van de relatie tussen Gordon en Ayman. Vlam uitte zorgen dat sommige scènes uit televisiedocumentaires en realityformats suggereren dat de relatie meer lading heeft dan alleen een vader-zoonband. Hij noemde het “pijnlijk om te zien” dat de onderlinge omgang in beeld wordt gebracht op manieren die de suggestie wekken van intimiteit, en vindt dat dit de grenzen vervaagt.
Gordon zelf reageerde ingetogen op de kritiek. Hij benadrukt dat hij niemand schade wil doen en dat de beschuldigingen en suggesties ongegrond zijn. Hij vindt het kwetsend dat zijn persoonlijke relaties, die hij liefdevol en kwetsbaar beleeft, onderwerp zijn van speculatie. Voor hem is het essentieel dat zijn omgeving en de bonuskinderen zelf zich gezien en gerespecteerd voelen, zonder dat hun privacy wordt aangetast.
Reflectie op ouderschap zonder biologische banden
Het verhaal van Gordon brengt een aantal grotere thema’s in beeld: wat betekent ouderschap als je geen kind op de wereld hebt gezet, maar wel een emotionele en verzorgende band hebt met iemand? Hoe verhoudt liefde zich tot juridische en maatschappelijke erkenning? En wat doet publiek debat met mensen die op ongebruikelijke manieren gezinservaring opbouwen?
Voor Gordon zijn de antwoorden vooral persoonlijk. Hij ervaart liefde, zorg en verbondenheid als volwaardige kanten van zijn ouderschap met Veerle en Ayman. Hij ziet het niet als een vervanging van een traditioneel gezin, maar als iets waardevols op zichzelf.
