In de nasleep van het veelbesproken proces rond een Vlaardings pleeggezin zijn schokkende onthullingen naar voren gekomen. Een 9-jarige pleegjongen, afkomstig uit Syrië, zou een dagboekje hebben bijgehouden waarin hij tot in gruwelijke details beschreef hoe hij en zijn broertje structureel mishandeld werden. Onder de aanklachten: opsluiting in een hondenhok, structurele ontbering en bekogeling met brandende sigaretten. Het dagboek is nu een belangrijk bewijsstuk in de strafzaak tegen de pleegouders John en Daisy van den B.
Aantekeningen van leed
Het dagboek bevat schrijnende anekdotes over het leven onder toeziend oog van hun pleegouders. De jongen beschrijft hoe hij op straf werd opgesloten in een hondenhok, hoe hij en zijn broer vaak nauwelijks te eten kregen, en hoe ze werden bekogeld met brandende sigarettenpeuken. Die beschrijvingen illustreren niet eenmalige incidenten, maar lijken een patroon van donker geweld binnen vermoedelijk jarenlang verblijf.
De mishandelingen zijn niet beperkt tot fysieke pijn. Volgens het dagboek was er sprake van systematische intimidatie, vernedering en leven in constante angst. De jongen noteerde ook hoe hij zich afvroeg of hij het overleefde, en dat hij zich soms voelde alsof hij geen uitweg had.
Breder beeld in de rechtszaak
John en Daisy staan terecht wegens zware mishandeling, verwaarlozing en andere misdrijven tegenover hun pleegkinderen, waaronder het meisje dat in mei 2024 met ernstig letsel in het ziekenhuis kwam te liggen. Rechterlijke en maatschappelijke aandacht liggen zwaar op hun handelen. Het dagboek van de jongen voegt een extra dimensie toe aan de zaak: het fungeert als directe getuige in schriftelijke vorm, afkomstig van één van de betrokken slachtoffers zelf.
Medische rapporten, getuigenverklaringen en dit dagboek vormen samen een web van bewijs dat door het Openbaar Ministerie wordt gebruikt om het misbruik aan te tonen. Verdediging pleit echter voor zorgvuldigheid in de interpretatie van zulke persoonlijke documenten en wijst op de noodzaak tot toetsing van de betrouwbaarheid ervan.
Reacties en institutionele woede
De onthullingen roepen opnieuw scherpe kritiek op het pleegzorgsysteem. Hoe kon zo’n gezin, ondanks eerdere signalen en vermoedens, kinderen blijven ontvangen? Hoe konden meldingen blijven liggen zonder adequate interventie van jeugdzorginstanties en toezichthouders?
In kringen van pleegzorg, jeugdbescherming en kinderrechten luiden veranderingen van systeem als noodzaak — strengere controles, betere achtervanging en krachtiger toezicht. Deze zaak wordt steeds vaker genoemd als een van de meest schrijnende in recent Nederlandse geschiedenis op het vlak van kindermishandeling binnen een vertrouwd kader.
Wat staat er nu te gebeuren?
In de aankomende zittingen zal het dagboek van de jongen worden besproken, geanalyseerd en afgewogen tegen andere bewijsmaterialen. De rechter zal moeten beoordelen in welke mate de persoonlijke getuigenis van het kind het bewijsbeeld versterkt en hoe zwaar het meeweegt bij de straf.
Daarnaast is de rol van instellingen die toezicht hadden — van pleegzorgorganisaties tot jeugdbescherming — onderwerp van debat. In de samenleving groeit het besef dat kwetsbare kinderen vaak het meest lijden in systemen die falen in bescherming.
Deze zaak is niet louter een rechtszaak tussen individuen, maar symboliseert een breder maatschappelijk dilemma: hoe waarborgen we dat pleegkinderen echt beschermd worden, juist in huizen waar men zegt dat ze veiligheid bieden? En hoe voorkomen we dat het vertrouwen in zorg, toezicht en opvoeding zo atroce schendingen mogelijk blijft maken?
