Utrecht / Eindhoven – In een indrukwekkend en emotioneel betoog waarschuwt hoogleraar Arno Kentgens dat zijn jarenlange wetenschappelijke werk op losse schroeven staat als gevolg van de bezetting van zijn laboratorium door Palestina-demonstranten. Hij spreekt van onbegrip, intimidatie en de schaduw die over zijn reputatie is gevallen sinds activisten zich toegang verschaften tot zijn werkruimte.
Inname van het lab: hoe ging dat in zijn werk?
Kentgens (66) werd op een gewone dinsdagmiddag thuis geconfronteerd met een schok: hij kreeg het bericht dat zijn laboratorium, gevestigd in het zogeheten Goudsmit-paviljoen op de campus, zou zijn ingenomen door demonstranten. Volgens zijn relaas hadden zij zich verstopt bij de ingang en wisten ze achter promovendi langs binnen te glippen. Eenmaal binnen verbreidden zij hun bezetting over hangende ruimtes en verspreidden manifesten in het gebouw.
In openbare verklaringen benadrukt Kentgens dat hij niet tegen protest is, maar dat de manier waarop deze actie is verlopen niet alleen zijn werkplek, maar ook de veiligheid in zijn vakgebied in gevaar brengt. Hij waarschuwt dat de bezetting ook risico’s met zich meebrengt voor apparatuur, personeel en delicate processen zoals magnetische koelsystemen.
Gevoel van beschuldiging en isolatie
Sinds het incident heeft Kentgens volgens eigen zeggen het gevoel dat hij en zijn collega’s onder een vergrootglas liggen. Er gaan stemmen op dat zij medeschuldig zouden zijn aan “institutionele banden” met Israëlische universiteiten of complotten daarrond, een beschuldiging die hij afwijst als “ongerechtvaardigd en schadelijk”.
In interviews geeft hij aan dat hij vaak wordt geconfronteerd met publiek wantrouwen, e-mails met vragen over zijn ethiek of politieke standpunten, en soms zelfs verwijten dat hij “niet neutraal genoeg” zou zijn. Hij merkt op dat wetenschappers zich vaak in een zeer kwetsbare positie bevinden als maatschappelijke spanningen oplopen en projecten publiekelijk controversieel worden.
Reputatie, financiering en nalatenschap op het spel
Het laboratorium dat Kentgens leidt is gespecialiseerd in zeer geavanceerde experimenten met magnetisme en supergeleidende materialen. De apparatuur is kostbaar, gevoelig en vaak gekoppeld aan internationale samenwerkingen. Het zelfs indirect stilvallen of beschadigen van die infrastructuur kan verstrekkende gevolgen hebben voor lopend onderzoek en externe samenwerkingscontracten.
Kentgens stelt dat hij zich grote zorgen maakt over de continuïteit van zijn onderzoekslijnen en de mogelijkheid dat deelnemende instituten terughoudend worden om volledig mee te werken uit vrees voor reputatieschade. Hij waarschuwt ook dat jonge onderzoekers en promovendi in de knel kunnen komen als onderzoeksfinanciering in gevaar komt door politieke druk.
Publieke reactie en verdeeldheid
De bezetting van gebouwen door pro-Palestina demonstranten is in meerdere Nederlandse steden — waaronder universiteiten in Amsterdam, Utrecht en Nijmegen — een terugkerend fenomeen sinds de escalerende conflicten in het Midden-Oosten. In veel gevallen vragen actievoerders om institutionele banden met Israëlische instellingen te verbreken en solidariteit met de Gazastrook te tonen.
Lokale universiteitsbesturen en vakbonden reageren doorgaans voorzichtig: sommige bestuurders kiezen voor dialoog, anderen voor ontruiming, terwijl externe commentatoren ingrijpen roepen om vrijheden van onderwijs en wetenschap niet op het spel te zetten. De publieke opinie blijkt vaak verdeeld: sommigen prijzen de demonstranten om engagement, terwijl anderen wijzen op het gevaar van escalatie in academische omgevingen.
Kentgens’ zaak is exemplarisch geworden: hij wordt in nieuwsverslagen en opinieschetsen vaak langs twee lijnen beschreven – de hoogleraar die zijn levenswerk ziet bedreigd, versus activisten die institutionele banden willen ontmantelen.
Tekort aan waarborgen, volgens de hoogleraar
Een andere zorg die Kentgens uitspreekt is dat zijn lab onvoldoende is beschermd tegen fysieke binnenkomst. Hij vindt dat de universiteit zwaardere beveiliging moet overwegen bij gevoelige afdelingen, en dat een proces van escalatie moet worden voorkomen via overleg en onafhankelijke toezeggingen van partijen.
Hij waarschuwt dat als activisten ongehinderd zelf kunnen bepalen welke ruimtes ze betreden, het vertrouwen dat wetenschap onpartijdig en vrij moet zijn – los van politieke druk — ondermijnd raakt.
Toekomst en mogelijke escalaties
Kentgens laat weten dat hij hoopt op een constructieve uitweg: terugtrekking van de bezetters, een open debat over institutionele banden, en garanties dat zijn werk voortgezet kan worden zonder constante onzekerheid. Hij staat niet alleen: andere onderzoekers en belangengroepen signaleren dat het spanningsveld tussen activisme en academische vrijheid vaker op scherp komt te staan.
Volgens deskundigen op het snijvlak van wetenschap en politiek is de komende periode cruciaal: universiteiten moeten helder beleid ontwikkelen rondom protest in onderzoeksruimtes, en de balans vinden tussen vrijheid van meningsuiting en bescherming van wetenschappelijk werk.
Voor Kentgens is het niet zomaar een conflict; hij voelt dat zijn academisch nalatenschap op het spel staat — en met hem het vertrouwen dat wetenschap, ook in maatschappelijk geladen tijden, stand kan houden.
