Eindhoven, 8 oktober 2025 – Een jaar geleden werd Tijn Jansen (23) uit Valkenswaard slachtoffer van een brute mishandeling, op de dag van de ASML Marathon in Eindhoven. Een onbekende sloeg hem van achteren neer, waardoor zijn kaak op twee plaatsen brak. Zondag keert Tijn terug naar dezelfde stad – niet als toeschouwer, maar als deelnemer aan de marathon. “Dit is mijn manier om het hoofdstuk af te sluiten,” zegt hij.
Een feestelijke dag verandert in chaos
Het was een zonnige herfstdag in oktober 2024. Samen met vrienden uit zijn voetbalteam stond Tijn langs de route van de marathon om de lopers aan te moedigen. Op weg naar Stratumseind ging het mis. Een vrouw op een fatbike reed tegen het verkeer in, waarop een van zijn vrienden haar aansprak. De vrouw reageerde agressief.
Tijn wilde de ruzie sussen, maar werd plotseling van achteren aangevallen. “Ik voelde een enorme klap, hoorde een piep en viel op de grond. Er stroomde meteen bloed uit mijn mond,” vertelt hij. “Het voelde alsof al mijn tanden eruit lagen. Ik wist gelijk dat het verkeerd was.”
Twee toevallig aanwezige artsen boden direct eerste hulp en probeerden het bloeden te stelpen. “Ze gaven me een theedoek, maar het bloed bleef maar komen. Het was een schokkend beeld, ook voor de mensen eromheen.”
Zes weken vastgebonden kaken
In het ziekenhuis bleek de schade groot: een dubbele kaakbreuk. Chirurgen zetten zijn kaken vast met metalen pinnen en schroeven. Zes weken lang kon hij niet praten of eten, en moest hij leven van vloeibaar voedsel.
“Alles moest door een rietje. Ik maakte zelf shakes met olijfolie of kabeljauwlever om maar aan genoeg calorieën te komen,” vertelt hij. “Toch verloor ik tien kilo. Ik was zwak, lag de hele dag op de bank en kon nauwelijks slapen door de pijn.”
Toen de pinnen na zes weken werden verwijderd, voelde dat als een bevrijding. “Ik had gedroomd over eten, maar de eerste hap friet met kipnuggets werd een anticlimax – ik kon nauwelijks kauwen. Toch voelde het als een stap vooruit.”
Nog steeds gevoelloos
Een jaar later is Tijn grotendeels hersteld, al herinnert zijn lichaam hem nog dagelijks aan die avond. “De zenuwen in mijn kaak zijn deels aangetast. Linksonder voel ik minder. Maar fysiek kan ik gelukkig weer bijna alles.”
Mentaal was het herstel minstens zo zwaar. “De vraag ‘waarom ik?’ spookte vaak door mijn hoofd. Ik probeerde juist een ruzie te voorkomen, maar werd zelf het slachtoffer. Zoiets verandert je kijk op situaties – ik denk nu twee keer na voordat ik tussenbeide kom.”
De dader van de mishandeling is nog steeds niet gevonden.
Marathon als afsluiting
Komende zondag loopt Tijn de ASML Marathon Eindhoven – precies één jaar na de mishandeling. Waar het vorig jaar eindigde in bloed en pijn, hoopt hij dit keer met trots over de finish te komen.
“Op het moment van tegenslag heb je twee keuzes,” zegt hij. “Of je laat je erdoor breken, of je gebruikt het als brandstof. Ik kies voor het tweede.”
Hij loopt de 42 kilometer voor het KWF Kankerbestrijding, een goed doel dat hem extra motivatie geeft. “Tijdens het trainen dacht ik vaak aan dat moment. Soms hoorde ik in mijn hoofd die piep van toen. Maar nu voelt het goed om weer vooruit te kijken.”
“Dit is mijn revanche”
Als Tijn zondag over het parcours rent, komt hij ook langs de plek waar het vorig jaar gebeurde. “De eerste keren dat ik daar weer langs liep, was het heftig. Ik zag het beeld weer voor me. Maar inmiddels voelt het anders. Het is geen pijnlijke herinnering meer, maar een bewijs dat ik er bovenop ben gekomen.”
“Dit is mijn sportieve revanche,” zegt hij met een glimlach. “Wat er toen is gebeurd, kan ik niet veranderen. Maar ik bepaal zelf hoe mijn verhaal verdergaat.”
