Wanneer Ingrid Agterberg-Maas (51) zich voorbereidt op de marathon van Eindhoven, lijkt niets haar te stoppen. Ze is fit, enthousiast en vastbesloten haar droom te verwezenlijken. Maar plotseling slaat het noodlot toe: tijdens een trainingsperiode begint ze bloed op te hoesten. Niet lang daarna krijgt ze de diagnose die haar leven voorgoed verandert — uitgezaaide longkanker. Toch staat ze, één jaar later, opnieuw aan de start van de halve marathon.
Een fitte vijftiger met grootse plannen
„Ik liep met gemak de halve marathon van Eindhoven toen ik 49 was,” vertelt Ingrid. „In mijn hoofd had ik het plan al gemaakt: de volgende stap moest de hele marathon worden. Eerst Eindhoven, en daarna – als het even kon – New York. Ik werd 50 en dacht: wat geweldig dat ik dit op deze leeftijd nog kan!”
Maar haar trainingen verlopen niet zoals ze gewend is. „Ik merkte dat ik moeilijk vooruitkwam. Van 15 naar 20 kilometer gaan lukte maar niet. Ik voelde me verder prima, dus ik zocht de oorzaak bij mezelf: te veel feestjes, een glaasje wijn te veel, te weinig slaap. Niks bijzonders.”
Zelfs nieuwe hardloopschoenen moeten haar motivatie nieuw leven inblazen. „Nooit heb ik gedacht dat er iets mis kon zijn met mijn gezondheid,” blikt ze terug.
De eerste tekenen: bloed ophoesten
Eind augustus 2024 verandert alles. „Op een ochtend, vlak voordat ik naar mijn werk ging, hoestte ik bloed op. Het was precies zoals in films: ik pakte een papiertje en zag dat het rood kleurde. Toch ging ik gewoon naar kantoor. Pas toen een collega geschrokken zei: ‘Hoest jij nou bloed op?’, besloot ik naar de huisarts te gaan.”
Een onschuldig begin
Aanvankelijk vermoedt de huisarts niets ernstigs. „Ze dacht aan een neuspoliep, maar omdat ik vertelde dat ik veel sportte, wilde ze toch een longfoto laten maken. Die werd op dinsdag gemaakt, en woensdag kreeg ik een telefoontje: of ik meteen terug wilde komen.”
Op de röntgenfoto is te zien dat een deel van Ingrids long geen lucht meer krijgt. „Ik was fit, nooit moe, dus ik maakte me geen zorgen. Ook de longarts bleef rustig: er konden veel verklaringen zijn. Toch wilde hij een bronchoscopie doen — een onderzoek waarbij ze met een slangetje via je keel naar binnen gaan.”
Slecht nieuws
„Ik vroeg om de hoogste verdoving, want ik wilde niets voelen. Toen ik wakker werd, stond er een verpleegkundige naast mijn bed. Ze zei dat de longarts mij wilde spreken en dat ik mijn man moest bellen. Op dat moment wist ik het: dit is fout.”
De arts vertelt dat er ‘verkeerd weefsel’ is gevonden — grillig van vorm. „Hij zei het niet met zoveel woorden, maar ik had genoeg gezien en gehoord om te weten dat dit op kanker wees.”
De diagnose: uitgezaaide longkanker
Na een PET-scan komt de harde waarheid: longkanker, met uitzaaiingen in de long en lymfeklieren. „Mijn wereld stortte in. Ik dacht alleen maar: dit kan niet. Ik ben pas 50, ik ben gezond, ik rook niet. Hoe dan?”
De artsen onderzoeken nog twee dingen: of er een mutatie aanwezig is, en of haar hersenen schoon zijn. „Ik hield me vast aan die hoop. Ik dacht: zolang mijn hersenen schoon zijn, kan ik dit overwinnen.”
Maar die hoop verdwijnt snel. De scan laat zien dat ook in haar hersenen uitzaaiingen zitten. „Toen hoorde ik de woorden die niemand wil horen: ongeneeslijk ziek.”
‘Opereer me, maar doe iets’
„Ik kon het niet accepteren. Ik smeekte de longarts: ‘Opereer me, behandel me, maar doe iets!’ Maar hij moest me vertellen dat ik in stadium vier zat, en dat genezing niet meer mogelijk was. Vanaf dat moment ging het niet meer om beter worden, maar om kwaliteit van leven.”
Een sprankje hoop: de ALK-mutatie
Er is echter één lichtpuntje: bij Ingrid wordt de ALK-mutatie gevonden, een genetische afwijking waarvoor gerichte medicijnen bestaan. „Die remmers zorgen ervoor dat de kanker wordt afgeremd. De tumor krimpt iets, maar verdwijnt niet. Elke twee maanden krijg ik een scan. Elke keer is het spannend, maar tot nu toe werkt de behandeling.”
Terug naar de hardloopschoenen
Ondanks de zware diagnose weigert Ingrid haar leven stil te zetten. „Ik wilde niet alleen maar patiënt zijn. Ik voelde me nog zo levendig. Langzaam begon ik weer te rennen — kleine stukjes, steeds een beetje verder. Tot ik dacht: ik ga het gewoon doen. Nog één keer de halve marathon.”
Op 12 oktober 2025 is het zover. „De hele marathon lukt me niet meer, maar de halve wel. Langs de route stond zoveel support, ik werd echt gedragen. Het voelde als een overwinning op de ziekte, op alles wat me is overkomen. En ik heb 12.000 euro opgehaald voor KWF Kankerbestrijding.”
Dankbaar en strijdlustig
Een jaar na de diagnose straalt Ingrid weer levenslust uit. „Een jaar geleden lag ik huilend op de bank, bang voor de toekomst. Nu voel ik me dankbaar dat ik hier nog ben, dat ik nog kan rennen, lachen, dromen. Ik focus me niet meer op wat ik kwijt ben, maar op wat ik nog wél heb.”
Ze glimlacht. „De ziekte heeft me geleerd wat echt belangrijk is: leven in het moment, genieten van wat er nog kan. Ik durf te dromen, juist nu. En zolang het kan, blijf ik rennen — letterlijk en figuurlijk.”
