Het verdriet in het Brabantse dorp Moerdijk is groot. De ongeveer 1100 inwoners kregen dinsdagavond tijdens een bijeenkomst met het gemeentebestuur te horen dat hun dorp, dat al bestaat sinds 1421, definitief zal verdwijnen. De uitbreiding van het industrieterrein en de haven, met nieuwe projecten als het Logistiek Park Moerdijk en PowerPort, laat geen ruimte meer voor het dorp zelf.
“Mijn dochter kan hier niet opgroeien”
In zijn pas gerenoveerde studeerkamer kijkt Raoul Nuijten, derde generatie Moerdijker, naar zijn dochtertje van vijf maanden. “Mijn kleine Olivia zal haar basisschool hier niet kunnen afmaken,” zegt hij aangeslagen. Zijn vrouw Margriet vult aan: “Als ik haar kamertje zie en weet dat ze hier niet gaat opgroeien, doet dat echt pijn.”
Nuijten strijdt al sinds zijn jeugd voor het behoud van Moerdijk. “Ik was nog maar een ventje toen ik samen met mijn vader een petitie mocht aanbieden aan de toenmalige commissaris van de Koningin, Hanja Maij-Weggen. Toen heetten de plannen nog Moerdijk 2, later werd dat het Logistiek Park.”
Volgens Nuijten is het huidige plan vele malen groter geworden dan destijds gedacht. “Wat ooit 180 hectare zou zijn, groeit nu naar 650 tot 900 hectare. De eerste loods staat er al — je loopt er een uur omheen.” Als rijk, provincie en gemeente op 1 december instemmen, is de uitbreiding definitief.
Dorp verdeeld over toekomst
Binnen Moerdijk heerst verdeeldheid. Een deel van de inwoners wil nog juridische stappen onderzoeken via de zogenoemde dorpstafel, terwijl anderen de strijd opgeven en zich voorbereiden op vertrek.
Een woordvoerder van de dorpstafel vat de stemming samen: “De gemeente heeft duidelijk gemaakt dat het plan onvermijdelijk is. Nog verder procederen zou alleen meer onzekerheid opleveren. Het is niet wat mensen willen, maar iedereen weet nu tenminste waar hij aan toe is.”
“Ik blijf hier voorlopig gewoon”
Ook dorpswinkelier Kees Tolenaars, vierde generatie Moerdijker, vindt het moeilijk te accepteren. “Mijn opa woonde hier, mijn vierde kleinkind is op komst — de vijfde generatie. De gemeente zegt dat het industrieterrein nu eenmaal deze kant op moet, maar ik wil hier helemaal niet weg. Ik blijf nog even, dat is zeker.”
Onzekerheid over compensatie
Wat bewoners het meest steekt, is dat er wél gedetailleerde plannen liggen voor het bedrijventerrein, maar geen duidelijkheid over compensatie. Tolenaars zegt: “Ik woon vrijstaand, bijna afbetaald. Wat denk je zelf — ik ga niet in een rijtjeshuis in Zevenbergen wonen. Dat voelt als achteruitgang.”
Ook Raoul Nuijten noemt dat onbegrijpelijk. “Er komen straks enorme multinationals naar dit gebied, waar miljoenen worden verdiend. Dan mag je toch verwachten dat er een fonds klaarstaat om bewoners eerlijk te compenseren. Zeg dat dan ook gewoon, in plaats van vage beloften over toekomstige gesprekken.”
Families uit elkaar
Voor veel inwoners gaat het verlies van Moerdijk verder dan stenen en grond. “Mijn opa woont honderd meter verderop, mijn ouders en zus zijn mijn buren,” zegt Nuijten. “Dat raakt allemaal kwijt. Die samenhang, dat familieleven — dat krijg je nooit meer terug.”
Hij kijkt om zich heen in zijn huis, waar zijn gezin nog even blijft wonen. “De emotionele waarde kun je nooit compenseren. Maar je zou tenminste verwachten dat de gemeente met ons meedenkt en ons fatsoenlijk behandelt. Tot nu toe heb ik daar weinig vertrouwen in.”
