Voor het grote publiek is Mart Hoogkamer een vrolijke zanger met een gouden stem en een indrukwekkend bereik. De jonge volkszanger uit Leiden, inmiddels 27 jaar oud, is uitgegroeid tot een geliefde artiest met miljoenen streams en uitverkochte shows. Maar achter de schijnwerpers schuilt een pijnlijk familieverhaal, waarin de hoofdrol wordt gespeeld door een vader die zichzelf lijkt te zijn kwijtgeraakt in drank, drugs en het nachtleven.
In een openhartig gesprek vertelt Mart hoe hij al jarenlang geen contact meer heeft met zijn vader. De breuk is pijnlijk, maar niet nieuw. Hij heeft er vrede mee, zegt hij, hoewel het verdriet er nog altijd is. “De relatie is niet goed,” zegt hij bedachtzaam. “Hoe zeg ik dit nu met respect naar mijn vader toe… Sommige mensen kiezen voor liefde en gezin, anderen kiezen voor het nachtleven. Voor drank, drugs en weet ik wat nog meer. Hij heeft dat laatste gekozen. En ik weet ook niet of het ooit nog goed kan komen.”
Toch is het niet zo dat Mart zijn vader zomaar de rug heeft toegekeerd. Integendeel. Meerdere keren heeft hij geprobeerd hem te helpen. Hij zocht contact, regelde gesprekken en uiteindelijk zelfs een afkickkliniek. De hoop dat zijn vader een nieuw pad zou inslaan, bleef lang in hem leven. De laatste poging was een rigoureuze: een plek in een luxe kliniek in Zuid-Afrika, met een kostenplaatje van ruim 30.000 euro. Mart had alles tot in de puntjes geregeld, zelfs tijdelijk onderdak bij een vriend, zodat zijn vader kon overbruggen tot het vertrek. “Hij had me gezegd dat hij er echt voor wilde gaan. Hij stond er volledig achter,” vertelt Mart. “Maar twee, drie dagen voor vertrek verdween hij. Foetsie.”
Die klap kwam hard aan. Niet alleen als zoon, maar ook als vader. Sinds januari is Mart de trotse papa van zijn dochter Logan Nová. De geboorte van zijn dochter veranderde zijn kijk op het leven ingrijpend. Het maakte hem niet alleen bewuster, maar ook beschermender. “Op zo’n moment komt in mij de vader omhoog. En die wint,” zegt hij. Hij denkt terug aan hoe hij als kind tegen zijn moeder zei: ‘Maak het nou goed met papa, dan komt alles weer goed.’ Maar nu, als volwassen man en vader, zou hij het tegenovergestelde zeggen. “Als ik nu in diezelfde situatie zat, zou ik zeggen: ‘Ga weg mam, hier word je doodongelukkig van!’”
Het contact tussen opa en kleindochter is inmiddels vrijwel non-existent. Slechts één keer heeft de vader van Mart zijn kleindochter gezien. Zelfs dat korte bezoek liet bij Mart een bittere smaak achter. “We moesten hem koffie geven zodat hij een beetje bij kon komen. Dat heeft hij vroeger ook bij mijn broertje en mij gedaan. Doe het dan niet bij je kleinkind…”
Hoewel Mart zich op geen enkele manier verantwoordelijk voelt voor het gedrag van zijn vader, blijft het hem raken. Hij zegt niet eens boos te zijn, maar vooral teleurgesteld. En dat, benadrukt hij, is erger. De stad Leiden, waar ze allebei vandaan komen, is klein. Geruchten en verhalen bereiken hem regelmatig. “Ik hoor dingen over hem, man…” Toch weet Mart niet precies hoe het nu met zijn vader gaat. “Ik weet niet eens waar hij is. Een huis heeft hij niet, dat weet ik zeker. Misschien dat hij met vijf vriendjes ergens zit of zo, geen idee.”
Ondanks alles weigert Mart zijn vader te haten. “Begrijp me goed, ik haat hem niet. Mijn vader is een beschadigde man. Hij heeft zelf ook veel meegemaakt in zijn jeugd. En laten we eerlijk zijn: hij is ook degene die mij als kind meters heeft laten maken met de microfoon. Hij gaf mij de liefde voor muziek. Dat neem ik hem nooit af. Maar de situatie is zoals die nu is.”
De zanger klinkt gelaten, maar niet verbitterd. Hij lijkt te hebben geaccepteerd dat sommige wonden niet meer helen, hoe graag je dat ook zou willen. De hoop heeft hij losgelaten, uit zelfbescherming. Niet alleen voor zichzelf, maar vooral voor zijn dochter. Want die verdient een vader die aanwezig is, betrouwbaar, helder. Precies het tegenovergestelde van wat hij vroeger zelf moest missen.
Mart richt zich nu volledig op zijn eigen gezin en zijn carrière. Hij kiest voor positiviteit, voor oprechtheid, en voor de verantwoordelijkheid die het vaderschap met zich meebrengt. En hoewel zijn verleden hem gevormd heeft, bepaalt het niet langer zijn toekomst.
“Ik heb alles geprobeerd. Meer dan dit kan ik niet doen,” besluit hij. “En misschien, ooit… maar tot die tijd focus ik me op wat wél goed gaat. En daar ben ik dankbaar voor.”
