Chantal Janzen (46) heeft de moed gehad openhartig te praten over haar ervaringen met therapie. Nadat ze jarenlang voor veel mensen een lichtpuntje was op televisie, onthult ze nu hoe zwaar het kan zijn om de privéleven met mentale kwetsbaarheid in de openbaarheid te delen.
Van taboe naar therapie: het begin van hulp
In de rubriek &C deelt Chantal dat hulp zoeken vroeger gezien werd als een zwakte. Die tijd is voorbij, benadrukt ze, en nu pleit ze voor normalisatie van therapie. Haar eigen eerste psycholoogbezoek vond ongeveer tien jaar geleden plaats. De aanleiding? Een langdurige stalkingervaring die diepe sporen achterliet. Ze raakte aan het wankelen en herkende dat professionele hulp de enige weg vooruit was. Uiteindelijk kreeg ze EMDR-therapie, wat haar hielp om de pijnlijke herinneringen te verwerken.
Blijvend effect en waakzame gewoontes
Hoewel de acute fase voorbij is, voelt Chantal nog dagelijks de impact. Ze kijkt nog steeds zorgvuldig de straat in voordat ze uitstapt uit de auto. Kleine triggers kunnen paniek veroorzaken, zonder dat je dat van buitenaf ziet. “Ik ga niet zomaar voor elk wissewasje naar de psycholoog; dat doe ik liever met een vriendin of mijn moeder,” schrijft ze. Zo houdt ze zelf de regie én balanceert ze professioneel met emotioneel welzijn.
Zelfreflectie als kompas
Op advies van haar partner Marco besefte ze dat bepaalde irritaties haar eigen grenzen overschreden – zoals het bezoek aan haar ouders. In die momenten realiseerde ze zich: “Dit moet ik bespreken met mijn psycholoog.” Maar alleen als het nodig is, zegt ze. Ze gelooft dat mensen mentaal sterker zijn dan ze zelf denken. “Je moet eerst je eigen coach zijn,” vervolgt ze. Zelfreflectie, steun van naasten en professionele hulp dienen elkaar aan te vullen – maar te vaak wegdrukken is niet het antwoord.
Goede gesprekken als levenslijn
Chantal hecht veel waarde aan echte gesprekken. Samen met collega Claudia de Breij vindt ze soms meer helderheid in één goed gesprek dan in een gebudgetteerde therapiesessie. “Laatst wilde ik pingpongen over een tekst. Dan bel ik haar even. Daar haal ik vaak het meeste uit,” deelt ze openhartig. Zo laat ze zien: therapie is waardevol, maar een luisterend oor van iemand die jou écht ziet, kan minstens zo helend zijn.
