Thaddeus Daniel Pierce werd op 26 juli 2025 geboren in Ohio vanuit een embryo dat in 1994 was ingevroren. Hiermee vestigde hij een nieuw wereldrecord: het langst bewaarde embryo dat leidde tot een succesvolle geboorte. Het embryo had meer dan dertig jaar in cryostorage doorgebracht voordat het eindelijk liefdevol werd geplaatst in zijn ouders Lindsey en Tim, die jaren hadden gewacht op een kind.
De originele embryo’s waren in de jaren negentig via IVF gemaakt voor Linda Archerd. Eén embryo leidde tot de geboorte van een dochter in 1994; de drie overige embryo’s bleven daarna bewaard in vloeibare stikstof. Na haar scheiding schonk Archerd deze bevroren embryo’s aan een embryo‑adoptieprogramma en zodoende kregen Lindsey en Tim, na zeven jaar kinderloosheid, de kans deze embryo te ontvangen en te bevruchten. Wat volgde was een pittige geboorteprocedure, maar moeder en kind maken het inmiddels goed. Lindsey vertelde dat Thaddeus enorm rustig is en dat ze nog altijd ontroerd is door zijn aanwezigheid.
Experten omschrijven deze geboorte als een doorbraak in reproductieve geneeskunde. Het bevestigt eerdere bevindingen dat de bewaarperiode van een embryo geen significant effect heeft op de overlevingskans, implantatie of geboorte, mits de opslag in correcte cryogene omstandigheden plaatsvindt. Studies lieten eerder al zien dat embryo’s tot 27 jaar na cryopreservatie succesvol gebruikt konden worden, zonder verhoogde kans op complicaties. De geboorte van Thaddeus verlegt die grens naar 30 jaar.
Thaddeus’ geboorte doet denken aan eerdere mirakelgevallen—zoals Molly Gibson, geboren in 2020 uit een embryo dat 28 jaar bewaard was—en de in 2022 geboren tweeling die uit een embryo bewaard sinds 1992 kwam. Maar Thaddeus overtreft hen allemaal met afstand en bevestigt dat cryopreservatie op lange termijn verrassend betrouwbaar is.
De vraag of er ethische grenzen zijn aan embryo-adoptie is direct weer actueel geworden. De praktijk, voornamelijk gebruikelijk in evangelische klinieken in de Verenigde Staten, roept discussie op over wie aanspraak kan maken op lang bewaarde embryo’s, omgang met donorrelaties en het recht op start van leven versus juridische en psychologische belangen van alle betrokken partijen.
De arts achter de embryo-plaatsing, Dr. John Gordon, benadrukt dat hij overtuigd is dat elk embryo een recht heeft op leven, ongeacht de duur van opslag. Zijn clinic richt zich op het verminderen van het aantal inactieve embryo’s in opslag door deze beschikbaar te stellen via adoptieprogramma’s. Het doel: een kans geven aan embryo’s die anders zouden blijven wachten zonder ooit nog gebruikt te worden.
Voor het paar Pierce is de geboorte van Thaddeus een wonder waar ze nooit echt op rekenden. Hun wens was simpel: een gezin stichten. Dat het nu uitmondt in een wereldrecord, voegt een extra dimensie toe aan hun verhaal. Lindsey zegt dat ze nooit verwachtten dat ze geschiedenis zouden schrijven; ze wilden alleen maar een baby. Nu zijn ze “compleet in awe” van hun nieuwe zoon en de wetenschap dat zij ooit op school zouden zijn geweest toen hij al technisch “bestond” in een vriescel.
De kinderen die via zeer oude embryo’s worden geboren — vaak aangeduid als ‘snow babies’ — tonen hoe snel medische technologie verschuift. Wat nog niet zo lang geleden ondenkbaar was, is vandaag de norm: IVF is goed voor enkele procenten van alle geboortes in de VS en het VK. Met de voorspelde groei in vruchtbaarheidsbehandelingen bij vrouwen op hogere leeftijd, zullen vergelijkbare verhalen waarschijnlijk vaker volgen.
Wat betekent dit?
Het laat zien dat cryopreservatie decennialang levensvatbaar blijft, mits de omstandigheden optimaal zijn. Het plaatst ethische, juridische en maatschappelijke vragen op tafel: wie krijgt toegang tot deze diepe voorraad, welke rechten hebben genetische en draagmoeders, en hoe zullen toekomstige wetten omgaan met embryo-adoptie?
Voor het publiek biedt het een fascinerend inkijkje in de grens tussen wetenschap en menselijke hoop. Verhalen als dat van Thaddeus laten zien dat techniek niet alleen kliniek is, maar ook een instrument voor wonders, voor koppels die jaren worstelden om een gezin te vormen.
Dit mirakelkind draagt daarmee niet alleen een nieuw record, maar ook een reflectie op toekomstgericht denken, ethiek en de evolutie van het menselijke voortplantingsvermogen. Zijn geboorte is niet alleen medisch gezien opmerkelijk—hij is het levende bewijs dat leven géén ouderdom kent zolang er hoop genoeg is.
