In een finale die bol stond van drama, fouten, revanche en triomf, heeft de Engelse nationale voetbalploeg onder leiding van coach Sarina Wiegman voor de derde keer op rij de Europese titel veroverd. Op neutraal terrein in Bazel eindigde de finale tegen Spanje na een 1‑1 gelijkspel in een zenuwslopende strafschoppenserie, waar Engeland met 3‑1 aan het langste eind trok. De overwinning markeert een bijzondere mijlpaal in het vrouwenvoetbal en onderstreept Wiegmans ongeëvenaarde status in het Europese topvoetbal.
come‑back naar de balans
Spanje opende de score in de 25e minuut via een krachtige kopbal van Mariona Caldentey, op aangeven van Ona Batlle. Engeland, dat druk had gehad zonder door te breken, kwam even in paniek: opnieuw leek het erop dat de wereldkampioenen de finale zouden domineren. Maar halverwege de tweede helft kwam draai in het duel toen inbreng vanuit de dug-out de tensie doorsneed. Chloe Kelly kopte nauwkeurig binnen: 1‑1. Engeland leek herleven en dreef het spel nu aan, waardoor extra tijd onafwendbaar werd.
spanning en scorend drama in extra tijd
De extra tijd bracht kansen over en weer, met spanning maar geen doelpunten. Engeland leek tevreden met het verlengde gelijkspel en zette alles op scherp voor de loting vanaf elf meter. Met hartkloppingen aan beide zijden ging het toernooi naar shootout — dé confrontatie van de avond.
penaltyloting: Engeland rake eerste, Spanje faalt in rij
De penaltyreeks begon met Beth Mead, die eerst scoorde maar de bal moest hernemen vanwege een zwevende voet; haar tweede poging miste. Spanje beet zich vast met Caldentey, Putellas en Paralluelo, maar miste maar liefst drie opeenvolgende kansen. Hannah Hampton, ingevallen doelvrouwe voor Mary Earps, werd de heldin van de avond met twee cruciale reddingen. Met de finale spot-kick nam Kelly gedecideerd verantwoordelijkheid en schoof de bal beheerst binnen: Engeland opnieuw Europees kampioen.
wiegman legt fundament voor vergelijking met de groten
De tactische meesterbrein achter deze triomf is Sarina Wiegman – al voor de derde keer op rij Europees kampioen, na eerdere successen met Nederland (2017) en Engeland (2022). Daarmee is ze de eerste coach ooit die dit tot stand bracht met twee verschillende landen. Haar wisselbeleid, inclusief de controversiële start van blessuregevoelige Lauren James – die na 40 minuten al geblesseerd uitviel – wekten twijfel, maar de uiteindelijke teamcombinatie slaagde het gevecht binnen.
symbolische winst op buitenlands bodem
Het Engelse team is daarmee de eerste Engelse selectie, mannelijk of vrouwelijk, die een groot toernooi wint op buitenlandse bodem. Alleen Duitsland wist eerder een Europees toernooi in eigen land te verdedigen. De Lionesses zijn enkel het tweede team ooit dat hun titel succesvol verdedigde; Duitsland was de enige voorganger.
heldinnen in het veld en op de bank
Hoofdrolspeelsters in deze prestatie:
-
Hannah Hampton, die in de finale de grote afwezige Mary Earps verving en twee belangrijke penalty’s pakte, en zo instant held werd.
-
Chloe Kelly, die de assist gaf op de gelijkmaker én de beslissende strafschop binnen prikte – Kelly is na de finale van 2022 opnieuw de finaleheldin.
-
Alessia Russo, die met haar kopbal Engeland langszij bracht.
maatschappelijk impact
De finale vormde een statement op meerdere niveaus:
-
Sportief: kracht en veerkracht werden boven balbezit en dominantie gekozen.
-
Gendergevoel: een Engelse selectie toont dat vrouwenvoetbal op wereldhoogte staat.
-
Coachingsethiek: Wiegmans besluitvaardigheid – kon James starten of niet? – geldt nu al als casus voor toekomstige keuzes.
nabeschouwing
Met deze titelverdediging bevestigen de Lionesses dat hun topvorm geen moment afneemt. Het is ongezien dat een land binnen één olympische cyclus Europees kampioen wordt op twee opeenvolgende edities én opnieuw wint van de regerend wereldkampioen. Hun veerkracht, tactische slimheid en teamgeest maken hen – volgens velen – de beste vrouwelijke voetbalselectie van dit moment.
Of dit huwelijk met succes nog langer blijft bestaan, is voor later; eerst ligt de focus op het vieren van een historische voetbalprestatie. Want onder Wiegmans leiding lijkt Engeland inmiddels ongrijpbaar – zeker als het erop aankomt.
