DEN HAAG – “Van de ene op de andere dag stond ik er alleen voor.” Met die woorden blikt Bianca Nanninga (49) terug op een van de moeilijkste periodes in haar leven. In 2011 verdween haar ex-man – de vader van haar twee kinderen – spoorloos. Zonder afscheid, zonder uitleg, en met een berg financiële en emotionele zorgen achterlatend.
Een plotselinge verdwijning
Bianca was net gescheiden, hun huis stond te koop, en ze probeerde haar leven opnieuw op te bouwen. “In 2010 waren we uit elkaar gegaan. Hij had een huisje in de buurt gehuurd en kreeg een nieuwe vriendin,” vertelt ze. “Maar een half jaar later waren ze ineens verdwenen. Hun huis stond nog vol spullen, eten in de koelkast… en toch waren ze weg.”
Toen de dochter van zijn nieuwe vriendin bij Bianca aan de deur stond en vroeg of zij wist waar haar moeder was, begon het besef pas echt door te dringen. “Niemand wist iets. Ik had vermoedens dat hij naar Australië was vertrokken, omdat zijn moeder daar vandaan kwam, maar het duurde twee maanden voordat ik dat bevestigd kreeg via familie.”
“Hij liet zijn kinderen gewoon achter”
De verdwijning raakte haar niet alleen financieel, maar vooral emotioneel diep. “Hij heeft zijn kinderen gewoon in de steek gelaten,” zegt Bianca. “Alsof hij zei: ik kies voor mezelf. En dat terwijl je verantwoordelijk bent voor twee jonge kinderen van elf en negen. Dan kun je niet zomaar verdwijnen.”
In de weken en maanden daarna moest Bianca alle ballen in de lucht houden: werk, opvoeding, geldzorgen en de verkoop van het huis in een moeilijke markt. Tot overmaat van ramp bleek haar ex ook zakelijk en privéfinanciën te hebben vermengd. “Omdat we in gemeenschap van goederen waren getrouwd, kwamen al zijn schulden bij mij terecht. Ik moest alles regelen en betalen. Aan het eind van de maand bleef er niets over.”
Alleen, maar niet verslagen
Toch weigerde Bianca bij de pakken neer te zitten. Ze verkocht het huis, verhuisde naar een huurwoning en nam contact op met instanties om betalingsregelingen te treffen. “Ik heb het allemaal zelf gedaan, met hulp van vrienden en familie. Het was zwaar, maar ik heb doorgezet. Stap voor stap kwam er weer rust.”
Het moeilijkste vond ze om haar kinderen te zien worstelen met het vertrek van hun vader. “Mijn zoon sloot zich volledig af. Mijn dochter werd juist heel opstandig en ging grenzen opzoeken. Ze zaten allebei in een soort rouwproces. Je kunt je kinderen niet beschermen tegen dat verdriet, maar je moet er wel voor ze zijn.”
“Gelukkig is het nu allemaal verleden tijd”
Vandaag, ruim tien jaar later, kijkt Bianca met trots terug op wat ze heeft bereikt. “We hebben het gered,” zegt ze met een glimlach. “Mijn kinderen zijn nu 23 en 21, ze hebben werk en een eigen leven. De schulden zijn afbetaald of kwijtgescholden. Het is allemaal verleden tijd.”
En er is weer liefde in haar leven. Bianca straalt als ze over haar nieuwe partner praat. “We hebben elkaar in 2021 via een datingsite ontmoet, maar eigenlijk kenden we elkaar al. Hij geeft reanimatietrainingen, en ik had ooit een cursus van hem gevolgd. Toen we elkaar online herkenden, was het ijs meteen gebroken.”
Met een knipoog voegt ze toe: “Hij heeft me inmiddels al heel wat mond-op-mondbeademing gegeven – maar gelukkig alleen figuurlijk.”
