Emma Kok (17) ervaart een diep gevoel van frustratie en ontmoediging na een recent ziekenhuisbezoek waarin ze geen bevredigende antwoorden kreeg op haar ernstige pijnklachten. Ze lijdt aan gastroparese, een chronische aandoening waarbij de maag trager of helemaal niet werkt, waardoor voeding nauwelijks kan passeren en haar dagelijks leven sterk beïnvloed wordt.
Ernstige klachten, beperkte oplossingen
Emma beschreef hoe ze al meer dan een maand hevige pijn voelt “van slokdarm tot onderbuik”, wat haar belet normaal te eten of te drinken. Ze onderging echo’s, bloedonderzoek en urineanalyses, maar daaruit kwam niets concreets naar voren. Het ziekenhuis bood haar vervolgens slechts hypnotherapie aan — een behandeling gericht op het beheersen van pijn via ontspanning en mentale technieken.
Gevoel van niet serieus genomen worden
Voor Emma voelde dit voorstel als een ontkenning van haar probleem. Op Instagram schreef ze dat ze bij het horen van “hypnotherapie” bijna haar ogen draaide en naar buiten liep uit verbijstering. Ze zei expliciet:
“Ik voel me achterlijk. Ik voel me dom. Het ergste is dat je aan jezelf gaat twijfelen.”
Ze benadrukte het feit dat gastroparesepatiënten zoals zij regelmatig tegen soortgelijke ervaringen aanlopen — patiënten die worstelen met een ingewikkelde en weinig bekende maagstoornis, maar niet gehoord of gewaardeerd worden binnen medische omgevingen.
Gastroparese: een onderschatte aandoening
Gastroparese treft naar schatting ongeveer 1.200 mensen in Nederland en wordt gekenmerkt door misselijkheid, oprispingen, een volgevoel na kleine hoeveelheden voedsel en chronische buikpijn. Mensen met deze aandoening zijn vaak afhankelijk van sondevoeding om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen.
Emma’s activistische houding
Zoals velen anderen lanceerde Emma een krachtige oproep aan ziekenhuizen en medische beroepsgroepen: behandel gastroparese niet als een psychosomatisch trucje, maar als een serieuze, lichamelijke aandoening. Ze pleit voor meer kennis, empathie en gerichte behandelingsplannen — van betere pijnbeheersing tot specialistische voedingsteams en mogelijk interventies met medicijnen of apparatuur om maagfunctie te ondersteunen.
Impact op jonge patiënten
Als jonge BN’er weten haar uitspraken extra veel impact te creëren: ze brengt deze stille ziekte onder de aandacht van jongeren en maakt klaren dat onbegrip binnen de zorg verstrekkende gevolgen heeft. Ze benadrukt hoe makkelijk jongeren zoals zij gaan twijfelen aan hun eigen lichaam — als zorgproviders eerst met mentale technieken komen voordat ze verder kijken.
Wat moet er anders?
-
Medische scholing: artsen en verpleegkundigen moeten gastroparese beter leren herkennen en evalueren.
-
Gedifferentieerde zorgtrajecten: de behandeling moet medische, voedings- en psychologische elementen combineren — zonder patiënten direct naar mentale technieken te duwen als primaire oplossing.
-
Patiëntgericht communiceren: begrip tonen voor chronische pijn, ook bij ‘onzichtbare’ aandoeningen.
-
Onderzoek naar nieuwe therapieën: van maagstimulatoren tot geavanceerde medicijnen, om meer opties te bieden aan patiënten.
Waarom dit belangrijk is
Emma Kok’s strijd is niet alleen persoonlijk maar ook symbolisch. Zij staat voor een groeiende groep jonge mensen met complexe, chronische aandoeningen die tegen scepticisme en gebrek aan erkenning aanlopen. In plaats van gehinderd te worden door medische systemen die te snel ‘tussen de oren’ verwijzen, willen zij echt gehoord worden — met respect, empathie en specialistische aanpak.
