Leestijd: 4 minuten
Houten – Toen de politie vorig jaar juni bij Lilian van Doggenaar (50) aanbelde, wist ze het meteen: haar zoon Quinn was er niet meer. De altijd vrolijke grappenmaker van de familie had een lange strijd gevoerd die voor de buitenwereld nauwelijks zichtbaar was. Net voor zijn negentiende verjaardag besloot hij een einde aan zijn leven te maken.
Tijdens de Week van de Suïcidepreventie vertelt Lilian haar verhaal.
Een vrolijke jongen die veranderde
Quinn groeide op als een sociaal en vrolijk kind, altijd in voor een grap. Maar zijn diagnose PDD-NOS (een vorm van autisme) maakte het leven moeilijker. Vooral tijdens de coronaperiode trok hij zich steeds meer terug. “Hij voelde zich anders dan anderen,” vertelt Lilian. “Hij zei ooit in de auto: ‘Mam, ik denk niet dat ik volwassen wil worden.’ Toen zei ik: Schat, er is voor iedereen een plekje. Dat van jou vinden we ook.”
Donkere dagen onzichtbaar voor buitenwereld
Pas na zijn overlijden begreep de familie hoe zwaar Quinn het had. In een afscheidsbriefje schreef hij over zijn zwarte dagen. “Mijn moederhart brak toen ik dat las,” zegt Lilian. “Hij heeft zoveel alleen gedragen. Omdat depressie en autisme veel op elkaar lijken, had niemand echt door hoe slecht hij zich voelde. Zelfs zijn autismecoach kon er de vinger niet op leggen.”
De dag dat alles stilviel
Lilian herinnert zich de dag dat de politie voor de deur stond. “Zonder dat ze iets zeiden, stortte mijn wereld al in. Je voelt als moeder wat er aan de hand is.” Ze kijkt naar een foto van Quinn met hun kat Lucky op schoot. “Hij lachte daar nog. Die vrolijkheid mis ik.”
Een laatste knuffel
De avond voor zijn dood speelde Quinn onverwacht nog een bordspel met zijn moeder. “We lachten, aten chips. Alles voelde weer even normaal. Toen zei hij: ‘Wil je een welterustenknuffel, mam?’ Hij hield niet van knuffelen, maar dit keer wel. Achteraf besef ik: dat was zijn afscheid.”
Herinnering vastleggen
Om Quinns herinnering levend te houden schreef Lilian haar verhaal op in het boek Toen jij de stilte vond, een bundel van Stichting Nooit Voorbij met verhalen van ouders die hun kind door suïcide verloren. “Het boek is een monument voor Quinn en anderen voor wie het leven te zwaar was. Als het ook maar één iemand helpt, putten we daar troost uit.”
