Op een druk metrostation liep de spanning hoog op toen een groepje jongeren werd aangesproken door BOA’s. Wat begon als een routinecontrole escaleerde toen één van de jongens plots het op een lopen zette. Terwijl omstanders toekeken, renden de handhavers achter hem aan — en wisten hem enkele meters verderop te grijpen.
Maar wat daarna gebeurde, maakte indruk. In plaats van zich gewonnen te geven, begon de jongen luidkeels te schelden. Alles moest met “kanker dit, kanker dat”, woorden die door het hele perron galmden. Omstanders keken gechoqueerd toe, terwijl de jongen zich verbaal bleef verzetten.
De BOA’s lieten zich niet uit het veld slaan. Ze zetten de jongen met overtuiging klem tegen de muur, grepen hem vast, en drukten hem gecontroleerd naar de grond. Geen overdreven geweld, maar wel zichtbaar stevig optreden. Zijn scheldkanonnade werd resoluut de kop ingedrukt — en zijn poging om zich te onttrekken aan de controle eindigde in handboeien.
De reacties op het incident zijn verdeeld. Sommigen vinden het optreden van de BOA’s keihard maar volkomen terecht: “Als je scheldt met zulke ziektes en probeert te vluchten, moet je niet verbaasd zijn als je stevig wordt aangepakt.” Anderen vragen zich af of het niet aan de politie had moeten worden overgelaten.
Wat vaststaat: het gezag trad op zonder terugdeinzen. Geen ruimte voor straattaal of respectloos gedrag. Maar roept het ook de vraag op: waar ligt de grens tussen daadkrachtig optreden en overmacht?
Was dit een les in fatsoen en orde? Of juist een voorbeeld van hoe gespannen de verhoudingen in het openbaar vervoer zijn geworden?
Feit is: wie denkt dat je op een metroperron zomaar kunt wegrennen én schelden zonder gevolgen, komt zichzelf vroeg of laat tegen — soms letterlijk tegen een muur.
Wat is dat toch met die import #jeugdvantegenwoordig #kanker hier kanker daar bah bah kut volk grrrrrr pic.twitter.com/vZKN3CNLzO
— Eindhoven-in-verzet (@anticovidiano74) July 25, 2025
