VLAARDINGEN – De moeder van het tienjarige meisje dat vorig jaar zwaar werd mishandeld in een pleeggezin in Vlaardingen, spreekt voor het eerst openbaar over wat er met haar dochter is gebeurd. In een emotioneel interview roept ze jeugdhulpverleners op beter te luisteren naar kinderen die zelf aan de bel trekken. “Een kind zegt niet zomaar dingen. Luister gewoon.”
Zwaargewond in het ziekenhuis
Het meisje werd in de nacht van 20 op 21 mei 2024 met ernstig hersenletsel en meerdere botbreuken opgenomen in het ziekenhuis. Een week later werden de pleegouders, het echtpaar Johnny van den B. (38) en Daisy W. (38), gearresteerd op verdenking van zware mishandeling. Zij zitten nog steeds vast.
Morgen begint de strafzaak tegen het stel.
De biologische moeder, die uit privacyoverwegingen Sophie wordt genoemd, vertelt hoe ze haar dochter voor het eerst terugzag in het ziekenhuis. “Ze lag daar, dun, vol littekens, onherkenbaar. Haar ogen gingen alle kanten op, ze kon niet praten of bewegen. Het is dat ik wist dat het mijn kind was, anders had ik haar niet herkend.”
Volgens Sophie is de situatie van haar dochter nog steeds zorgelijk. “Ze kan niet alleen douchen, eten of lopen. Ze praat in babytaal, maar soms zingt ze kinderliedjes. Ze doet het op haar eigen tempo.”
Uithuisplaatsing en zorgen
Sophie verloor in 2021 tijdelijk het gezag over haar dochters, omdat ze naar eigen zeggen “verkeerde keuzes” maakte en hulp nodig had. Beide meisjes kwamen terecht bij een pleeggezin. In maart 2022 werden ze geplaatst bij het echtpaar in Vlaardingen.
Al snel maakte Sophie zich zorgen. Ze stuurde berichten naar hulpverleners van de William Schrikker Stichting en Enver, de organisaties die verantwoordelijk waren voor de pleegzorg. “Ik zag foto’s waarop mijn dochter steeds magerder werd. Haar haar werd opeens kort, toen kaal. En ze had littekens. Ik vroeg: waarom heeft ze die?”
Volgens Sophie kreeg ze geen gehoor. “Ik werd niet serieus genomen. Nu weet ik dat mijn dochter zelf ook probeerde hulp te vragen.”
Signalen werden genegeerd
Uit onderzoek blijkt dat het meisje herhaaldelijk alarm sloeg bij verschillende mensen: bij de politie, op school en zelfs op straat. Ze vertelde dat ze thuis werd geslagen, moest schreeuwen en soms naakt in de tuin moest staan. Toch werd ze niet weggehaald uit het pleeggezin.
Tijdens het interview raakt Sophie zichtbaar geëmotioneerd. Ze neemt even pauze, maar keert daarna terug. “Ik wil dit blijven vertellen. Je hoopt dat je kinderen op een veilige plek terechtkomen, maar dat was niet zo.”
Oproep aan jeugdzorg
Sophie wil dat instanties beter luisteren naar kinderen. “Een kind verzint dit niet. Als een kind zegt dat het pijn heeft of bang is, dan moet je dat serieus nemen. Er waren zoveel signalen. Mijn dochter heeft letterlijk om hulp geroepen.”
Ze zegt dat ze zich voorbereidt op een moeilijke rechtszaak. “Wat er ook gebeurt, ze krijgen nooit de straf die mijn dochter en ik al hebben. Maar ik moet sterk blijven.”
Dochter in medisch gezinshuis
Het meisje woont nu in een medisch gezinshuis waar ze 24-uurszorg krijgt. “Bij lieve mensen,” zegt Sophie. “Ze verdient rust.”
Het gezag over haar dochter ligt nog steeds bij de William Schrikker Stichting. Sophie mag haar kind momenteel niet zien, omdat dit te zwaar zou zijn voor het meisje. “Ze heeft herbelevingen. Ik wil haar graag zien, maar ik moet haar ruimte geven. Dat is in haar belang.”
Haar jongste dochter woont inmiddels weer bij haar thuis. “Ze heeft veel gezien. Ik wil dat ze weet dat ze veilig is en dat ik voor haar en haar zus heb gevochten.”
Reactie instanties
De betrokken pleegzorginstanties erkennen dat ze ernstig tekort zijn geschoten. De William Schrikker Stichting zegt: “Onze organisatie had de taak om te zorgen dat dit meisje veilig was. Dat is niet gebeurd. Dat spijt ons intens, en we hebben onze excuses aangeboden aan de moeder.”
Ook Enver betreurt de gebeurtenissen. “Dit had nooit mogen gebeuren. Dat een kind dat onder onze bescherming viel zo tekort is gedaan, is hartverscheurend.”
De advocaten van de pleegouders willen niet reageren zolang de rechtszaak nog loopt.
