Door een scheiding leeft Patricia van der Stek (42) inmiddels ruim zeven maanden zonder vaste woonplek. De alleenstaande moeder, ondernemer en spreker had nooit gedacht dat ze zichzelf ooit “dakloos” zou noemen. Maar dat is nu de realiteit.
Geen dak boven het hoofd
“Ik ben dakloos. Woorden waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze uit zou spreken,” zegt Patricia. “Maar toch is het zo, al meer dan zeven maanden.”
Afgelopen zomer vond ze tijdelijk onderdak in een camper, maar sinds die kapotging heeft ze geen plek meer om te verblijven. De basisdingen die ooit vanzelfsprekend waren – een warme douche, een toilet, even een was draaien – zijn dat ineens niet meer.
Onbedoeld dakloos
“Er werd me geadviseerd om er niet over te praten, omdat het mijn imago kon schaden,” vertelt Patricia. “Maar ik wil juist aandacht vragen voor mensen zoals ik: onbedoeld en ongewild dakloos. In mijn geval door een scheiding.”
De kinderen van Patricia verblijven bij hun vader. Zelf zoekt ze dagelijks naar oplossingen, maar die zijn schaars.
Opvang geen optie
De gemeente biedt mogelijkheden voor daklozenopvang, maar dat is voor haar geen haalbare optie. “Ik heb een hond in de laatste levensfase en daar mag je niet mee naar binnen. Bovendien is zo’n opvang geen plek voor kinderen. En dan is er nog een wachtlijst van vijf maanden. Dus krijg je te horen: ‘Kun je niet bij iemand op de bank?’”
Onbetaalbare huurmarkt
Een betaalbare woning vinden blijkt vrijwel onmogelijk. In haar woonplaats Spijkenisse zijn de wachttijden voor sociale huur enorm, en ook de vrije sector biedt nauwelijks uitkomst. “Bijna 2700 euro voor een appartement, dat is bijna niet op te brengen,” zegt Patricia.
Als zelfstandige met eenmanszaak heeft ze bovendien geen loonstrookjes, wat het huren nog lastiger maakt. “Ik heb wel jaarstukken, maar dat is niet genoeg. En kopen is geen optie zolang de scheiding niet is afgerond.”
Leven in onzekerheid
De situatie heeft ook invloed op haar gezondheid en werk. “Ik merk dat ik minder goed functioneer. Als je geen vaste plek hebt, kun je niet echt uitrusten. Zelfs een simpele griep duurt langer, omdat je geen bed hebt om even in bij te komen.”
Ze mist vooral de rust en zelfstandigheid van haar vroegere leven. “De dingen die zo vanzelfsprekend leken – warm water, een wc, je was doen wanneer jij dat wilt – worden ineens luxe. Je leeft op het schema van anderen.”
Winter in zicht
In de zomer had Patricia nog een toevlucht in haar camper, maar die is in augustus stukgegaan. “En eerlijk gezegd is de winter sowieso niet de tijd om in een camper te wonen,” zegt ze.
Ze vraagt zich af hoeveel anderen zich in een vergelijkbare situatie bevinden. “Ik zal toch niet de enige zijn die hiermee kampt? Ik ben benieuwd hoe anderen dit volhouden.”
