Volgende week spreekt de rechtbank in Rotterdam zich uit in een opmerkelijke en tragische zaak. Vier jaar geleden werd de 60-jarige Lydia Bekkers uit Spijkenisse zwaar mishandeld toen zij haar hondje Boef uitliet. Sinds die dag was ze nooit meer de oude. De uitspraak van de rechter zal ze echter nooit horen.
Afscheidsmail
Op vrijdag 30 mei stuurt Lydia een laatste bericht naar haar advocaat, Frank Hamers.
„Hallo Frank,” begint ze. „Mijn euthanasie staat gepland op 5 juni 2025. Ik ben opgelucht dat het snel mag, want ik ben geestelijk en lichamelijk op.”
Ze bedankt hem voor zijn steun en schrijft dat ze graag de afloop van het strafproces tegen haar aanvaller had willen meemaken. „Maar dat duurt te lang. Iemand kan blijven liegen en het verhaal telkens veranderen. Daardoor sleept alles maar voort.”
Op 5 juni overlijdt Lydia in het bijzijn van haar zus Angelique. Ze wordt slechts 60 jaar oud. De rechtszaak waarnaar ze verwees volgt pas maanden later, op 12 november.
Tijdens die zitting leest Angelique het afscheidsmailtje huilend voor, naast Lydia’s advocaat. De verdachte, de 27-jarige Romy, luistert ogenschijnlijk onaangedaan. Ze zegt dat ze niet wist dat Lydia was overleden. „Gecondoleerd.”
Angelique reageert na afloop bitter: „Dat ze het niet wist, was gewoon weer een leugen.”
Een ruzie die volledig ontspoorde
Het conflict tussen de twee vrouwen begon op 11 juni 2021. Beiden waren die dag hun honden aan het uitlaten: Romy met cockerspaniël Bruce, Lydia met Boef. Er ontstaat woordenwisseling over het gedrag van Bruce. Wat daarna gebeurt, eindigt in een ernstige mishandeling.
Lydia wordt met zwaailichten naar het ziekenhuis gebracht. Haar lichaam zit onder de kneuzingen en blauwe plekken. Ze heeft een gebroken neus, een gebroken onderarm en een heup die zowel gebroken is als uit de kom. „Het letsel was enorm,” constateert de rechter later.
Elf dagen ligt ze in het Maasstad Ziekenhuis. Daarna zal niets meer zijn zoals vroeger. Ze loopt binnenshuis met een rollator en buiten met een scootmobiel. Haar heup is zo beschadigd dat er een prothese nodig is, gevolgd door veertien maanden revalidatie. Om de heup te verstevigen wordt zelfs beton gebruikt.
Lydia leeft voortdurend met pijn. Ze moet haar vrijwilligerswerk — waaronder haar inzet voor de Partij voor de Dieren — noodgedwongen opgeven. „Haar hele sociale leven zakte in elkaar,” zegt Angelique.
Jaren vertraging
Tijdens de zitting legt de officier van justitie uit waarom de zaak zo laat is behandeld. Romy zat niet vast, waardoor het dossier minder prioriteit had. Daarnaast veranderde zij herhaaldelijk van verklaring. Het dieptepunt kwam in juni 2024, toen ze opeens beweerde dat niet zij, maar haar ex-partner Jim verantwoordelijk zou zijn voor het geweld.
Jim ontkent alles. Romy beweert dat hij liegt en dat ze jarenlang bang voor hem is geweest. „Hij is kickbokser en stalkt me,” zegt ze. De officier gelooft daar weinig van: in 2021 waren Romy en Jim nog gewoon samen, kregen daarna zelfs twee kinderen en gingen pas in 2023 uit elkaar. Volgens haar misbruikt Romy deze beschuldiging in de strijd rondom de vechtscheiding.
Verdediging en emoties
Tijdens de zitting is Romy geëmotioneerd. Ze zegt inmiddels PTSS te hebben en niet meer te kunnen werken als onderwijsassistent. Ze zou door alle gebeurtenissen 30 kilo zijn afgevallen.
Haar advocaat stelt dat haar angst voor haar ex gegrond is. Volgens hem komt Jim uit een crimineel milieu en heeft hij haar na de scheiding op een escortsite gezet en zelfs vuurwerk onder de auto van haar vader laten ontploffen. Hij pleit voor vrijspraak, omdat Romy anders geen Verklaring Omtrent Gedrag kan krijgen voor haar werk.
De officier van justitie noemt het „stemmingmakerij”. Ze blijft ervan overtuigd dat Romy degene was die Lydia aanviel en haar rol probeert te bagatelliseren. Ze eist een taakstraf van 120 uur en ruim 36.000 euro schadevergoeding.
Romy heeft bij het laatste woord weinig toe te voegen. „Ik heb alles al gezegd.” Een excuus richting Lydia’s nabestaanden blijft uit.
De tol voor Lydia en haar familie
Voor Angelique is de rechtszaak loodzwaar. „Ik werd daarna meteen ziek,” vertelt ze. „Alle spanning kwam eruit. Ik mis mijn zus vreselijk.” Ook de strafeis valt haar zwaar: „Dat je misschien wegkomt met 120 uur taakstraf…”
Naast de fysieke schade kreeg Lydia na de mishandeling ook nog te maken met pesterijen in de buurt. De ouders van Romy zouden haar zwart hebben gemaakt. Romy’s vader noemde haar een geldwolf vanwege de schadeclaim en dreigde zelfs haar met scootmobiel en al in de sloot te duwen.
„Doe maar,” zei Lydia volgens Angelique, „dan ben ik overal vanaf.”
„Mijn zus heeft veel meegemaakt in haar leven, maar ze vond altijd weer kracht om door te gaan,” vervolgt Angelique. „Zonder wat er vier jaar geleden is gebeurd, had ze nooit voor euthanasie gekozen. Ze wilde gerechtigheid. Het is zo verdrietig dat ze die nooit heeft gekregen.”
De rechtbank doet uitspraak op woensdag 26 november.
