DE LIER – Een maand geleden werd het leven van Ton van Wingerde uit Delft in één klap op zijn kop gezet. Tijdens zijn vaste fietstocht naar de sportschool werd de 78-jarige aangereden door een vrachtwagen. Hij overleefde het ongeluk ternauwernood, maar verloor zijn linkerbeen. Ondanks de enorme impact blijft Ton opmerkelijk positief. “Ik heb de chauffeur een e-mail gestuurd. Ik hoop dat hij er geen nachtmerries van krijgt.”
Een sportieve zeventiger
Wie Ton ziet, zou niet zeggen dat hij 78 is. Tot aan het ongeluk stond hij vrijwel elke dag in de sportschool. “Sporten hield me fit, mentaal en fysiek,” vertelt hij. “Ik fietste elke ochtend van Delft naar Naaldwijk, een ritje van een klein half uur.”
Ook op die bewuste zaterdagochtend stapte hij zoals gewoonlijk vroeg op de fiets. De route langs het kanaal bij De Lier was bekend terrein. “Ik reed daar al jaren, ik kende elke bocht.”
Maar op die dag was het drukker dan normaal. De Wippolderlaan (N211) was afgesloten voor werkzaamheden, en veel verkeer week uit naar de landelijke wegen rondom De Lier. “Ik stond te wachten om over te steken, met naast me een vrachtwagen. Ik weet niet of hij me heeft gezien. Ik denk van niet, anders was hij niet over me heen gereden.”
“En toen lag ik eronder”
Ton herinnert zich alles nog tot in detail. “Ik dacht: als ik een metertje naar voren ga, sta ik op de brug en heb ik beter zicht. Maar op dat moment gooit de chauffeur zijn stuur om en geeft gas. Ik lag er meteen onder.”
Wonderlijk genoeg bleef Ton bij kennis. “Ik voelde de klap, maar ik was er nog. Iemand bracht kussens om onder mijn hoofd te leggen. Ik hoorde mensen roepen dat ik veel bloed verloor. Twee mensen gebruikten een riem als tourniquet om mijn been af te binden. Daar waren de ambulancebroeders later erg blij mee – dat heeft waarschijnlijk mijn leven gered.”
“Toen ging het licht uit”
Hoelang het duurde voor de ambulance arriveerde, weet Ton niet meer. “Ik kon niet bij mijn horloge,” zegt hij met een flauwe glimlach. “Maar ik heb nog tegen de hulpverleners kunnen zeggen dat ik een aneurysma heb en bloedverdunners gebruik. En ik wees de politie op mijn telefoon in mijn linkerzak – daar stonden de nummers van mijn vrouw en kinderen in.”
Even later werd hij onder narcose gebracht. “Het laatste wat ik hoorde, was dat ze spraken over een schep om me onder de vrachtwagen vandaan te halen. Ze zouden zelfs de vrachtwagen hebben gelift.”
Toen hij uren later wakker werd in het ziekenhuis, hoorde hij dat zijn been was geamputeerd. “Dat kwam natuurlijk hard aan. Maar mijn eerste gedachte was: ik ga weer lopen. Die instelling heb ik altijd gehad. Wat gebeurd is, ligt achter me.”
Dankbaar dat hij nog leeft
“Ik heb zoveel mazzel gehad,” zegt Ton met tranen in zijn ogen. “Voor hetzelfde geld was ik er niet meer geweest. De chauffeur is op tijd gestopt, anders was hij helemaal over me heen gereden. Het scheelde maar een meter.”
Zijn vrouw kreeg het nieuws te horen toen twee agenten voor de deur stonden. “Hij leeft nog,” zeiden ze. “Dat kwam vreselijk binnen.”
“Ik neem de chauffeur niets kwalijk”
Ondanks alles voelt Ton geen boosheid richting de vrachtwagenchauffeur. “Nee, dat heeft geen zin. Ik heb hem een mail gestuurd. Ik vind het niet leuk dat ik mijn been kwijt ben, maar ik hoop dat hij geen nachtmerries krijgt. Het was een ongeluk. Ik stond gewoon op de verkeerde plek, en hij heeft me niet gezien.”
De werkgever van de chauffeur noemt het een “verschrikkelijk ongeval” en zegt dat ook de chauffeur zwaar aangeslagen is. “Voor iedere chauffeur is dit een nachtmerrie,” zegt het bedrijf. De e-mail van Ton, waarin hij begrip toont in plaats van verwijten, deed de chauffeur enorm goed.
Revalidatie met karakter
In het revalidatiecentrum werkt Ton elke dag aan zijn herstel. De wond is nog niet volledig genezen, maar zijn doorzettingsvermogen is indrukwekkend. “Er zit nog veel vuil en vocht in de wond, dus ik ben hier nog wel even. Maar ik train elke dag driekwartier op bed – stomptraining, wat gewichten, en drie keer per week mag ik naar de fitness beneden. Het gaat langzaam, maar ik maak vooruitgang.”
Hij blijft hoopvol over de toekomst. “Woensdag zijn de hechtingen eruit gegaan, het ziet er goed uit. We hebben het al gehad over een prothese. Als ik gezond blijf, komt dat goed. Ik wil gewoon weer lopen, fietsen en sporten. Dat is mijn doel.”
“Niemand tot last zijn”
Zoals veel mensen in het Westland wil ook Ton vooral “niemand tot last zijn”. Toch raakt het hem zichtbaar als hij over de steun uit zijn omgeving praat. Zijn kamer hangt vol met kaarten en bloemen. “Zoveel mensen hebben me geschreven. Sommigen konden niet geloven dat ík degene was die onder die vrachtwagen lag.”
Ondanks het trauma blijft Ton nuchter en veerkrachtig. “Ik heb dit overleefd. Dat is een wonder. Ik heb een trauma, en dat is genoeg. Ik wil niet dat iemand anders zich schuldig voelt. Ik wil vooruit – één been minder, maar nog steeds Ton.”
