Slachtoffer toeslagenaffaire vraagt om e-bike en pelgrimsreis – gemeente Deventer weigert verdere tegemoetkomingen
Deventer, augustus 2025 – Een van de slachtoffers van de toeslagenaffaire in Deventer doet opnieuw een opvallend verzoek aan de gemeente: naast ontschadiging vraagt de betrokkene om een elektrische fiets voor mobiliteit en een gesponsorde reis naar Mekka voor religieuze bezinning. De gemeente heeft deze aanvullende eis echter van de hand gewezen en maakt duidelijk dat voor hen de compensatiepogingen een grens hebben bereikt.
Van financiële compensatie naar persoonlijke wensen
Aanvankelijk ontvingen slachtoffers van de toeslagenaffaire – gezinnen die onterecht als fraudeurs werden bestempeld – financiële compensatie en juridische hulp. Voor velen was dit een noodzakelijke stap richting herstel. In dit geval blijkt het slachtoffer die basiscompensatie te hebben geaccepteerd en is nu op zoek naar ‘meer’: een e-bike om de mobiliteit te verbeteren en een pelgrimsreis naar Mekka ter spirituele verwerking.
Deventer: “Wij zijn klaar met onze bijdrage”
Deventer stelt dat de ondersteuning tot nu toe omvangrijk is geweest en dat verdere tegemoetkomingen niet in verhouding staan tot gemeentelijke verantwoordelijkheden. In een formele reactie stelt de gemeenteraad dat het verzoek begrijpelijk is vanuit persoonlijk perspectief, maar dat de gemeente geen structurele of uitzonderlijke rol kan vervullen in zulke extra materiële en individuele levenskeuzes.
De boodschap is duidelijk: de officiële compensatie is verstrekt en de gemeente ziet geen wettelijke grondslag voor aanvullende vergoedingen, maar benadrukt dat slachtoffers altijd openstaan voor gesprekken over collectief herstel en begeleiding, mits passend binnen het gemeentelijk beleid.
Emotionele impact en de menselijke component
Voor het slachtoffer is het verzoek naar de e-bike én de pelgrimsreis geen oppervlakkige luxe. Het gaat om herstel van bewegingsvrijheid, vermindering van fysieke beperkingen en een spirituele herbronning na jarenlange bureaucratische en psychologische stress. Volgens betrokkenen symboliseren de bike en de reis een gebaar van erkenning voorbij geld — een stap richting persoonlijke balans.
Politiek en publiek verdeeld over rol gemeente
Critici van het beleid wijzen erop dat de overheid – inclusief gemeenten – bewust moet blijven van de menselijke tol van beleidsschade. “Versterking van wooncomfort en mentale gezondheid is minstens zo belangrijk als financiële compensatie,” klinkt het bij slachtoffersorganisaties en lokale raadsleden. Anderen waarschuwen voor precedentwerking: het toekennen van deze ‘extra’s’ kan verwachtingen wekken bij andere getroffen partijen en het gemeentelijke budget onder druk zetten.
Juridische grenzen blijken duidelijke scheidslijn
Juridisch gezien valt verder tegemoetkomen buiten de verantwoordelijkheid die gemeenten dragen. De nationale overheid is primair verantwoordelijk voor compensatieregelingen, zoals vastgesteld in de recente wetgeving. Gemeenten kunnen ondersteunen via begeleiding en basisvoorzieningen, maar verdergaande verzoeken zoals luxere vergoedingen vallen daarbuiten.
Vergelijking met andere gemeenten
Andere steden zijn eveneens terughoudend geworden nadat financiële compensaties waren verstrekt. Slechts incidenteel zijn er extra lokale initiatieven, zoals psychologische nazorg of arbeidsmarkttraining, maar substantiële vergoedingen voor individuele wensen zoals reizen passen zelden in openbare beleidskaders.
Symboliek versus financiële daadkracht
Voor de gemeente is de zaak ook een wijsmaaksignaal richting bewoners: herstel kent grenzen; symbolische gebaren zijn belangrijk, maar financiële compensatie moet zorgvuldig en collectief toetsbaar blijven. Voor het slachtoffer blijft de vraag waarom materiële erkenning – zij het in vorm van een e-bike of pelgrimsreis – niet in lijn zou zijn met de geest van herstel.
Afsluitend: balans tussen mens en beleid
De affaire maakt duidelijk dat herstel na ernstige beleidsfouten gepaard moet gaan met empathie én realisme. Terwijl gemeenten zoals Deventer herstel belangrijk vinden, blijft de juridische en financiële houdbaarheid van individuele tegemoetkoming beperkt. Wat rest is een collectieve zoektocht naar manieren waarop empathie en herstel samen kunnen gaan, zonder grenzen te overschrijden.
